Recensie 1 Hij heeft de tweehonderd dagboeken uit de oorlogstijd die bij het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie lagen niet gelezen, maar hij zou verbaasd zijn als er één tussen te vinden was dat zo puur, intelligent en zo humaan was als het dagboek dat hem toevallig in handen was gekomen en dat hij net ademloos in een keer uitgelezen had. Aldus de historicus Jan Romein in Het Parool, in april 1947. Dat dit getalenteerde joodse kind gedeporteerd en vermoord kon worden was voor hem het bewijs dat `we de strijd tegen het beest in de mens verloren hebben'. Als enige remedie zag de politiek links georiënteerde Romein een `actieve, positieve, totale democratie'. Dankzij Romeins recensie van de ongepubliceerde dagboekbrieven van Anne Frank, en het gezag dat de historicus genoot, bracht uitgeverij Contact een paar maanden later, in juni 1947, een ingekorte en licht geredigeerde versie uit onder de titel Het Achterhuis, zowel in Nederland als in België. Voor alle zekerheid met een inleiding van de evenzeer gezaghebbende Annie Romein-Verschoor. Zij legde de nadruk op de literaire, psychologische en intellectuele kwaliteiten van het dagboek, en de ontroering die het lezen ervan bij haar achterliet: `Zoals die kleine dappere geranium daar heeft staan bloeien en bloeien achter de geblindeerde ramen van het achterhuis'. De uitgave was geenszins vanzelfsprekend. Anne's vader, Otto Frank, had het dagboek van zijn omgekomen dochter aan enkele vrienden laten lezen, en had hen om advies gevraagd. Kurt Baschwitz, een eveneens in 1933 uit nazi-Duitsland gevluchte geassimileerde jood die al voor de oorlog bevriend was met de familie Frank, en bovendien een deskundige in de geschiedenis van de pers en van massapsychologie, waarschuwde voor het gevaar van exploitatie van de nalatenschap van een dood kind. Anderen dachten dat uitgevers weinig voor een publicatie zouden voelen; zo snel na de oorlog zouden er immers nauwelijks lezers voor te vinden zijn. De eerste druk was echter zo snel uitverkocht, dat de tweede druk nog hetzelfde jaar verschenen was. En het jaar daarop weer. Tot 1950 beleefde Het Achterhuis twee herdrukken per jaar. Daarna was het, althans in het Nederlandse taalgebied, met de belangstelling gedaan. Tot 1955, toen een door Otto Frank gesanctioneerde toneelbewerking door twee gevestigde Amerikaanse scriptschrijvers, Frances Goodrich en Albert Hackett, op Broadway furore maakte. Daarmee werd Anne Franks dagboek op slag wereldwijd beroemd. Het toneelstuk was geïnspireerd door de Amerikaanse uitgave uit 1952 met een stichtelijk voorwoord van Eleanor Roosevelt. De inhoud van het Dagboek maakte haar bewust van het `grootste kwaad van de oorlog – de degradatie van de menselijke geest', terwijl ze het Dagboek zelf zag als het bewijs van de `ultieme stralende noblesse van dezelfde geest'. De voormalige First Lady, beroemd om haar gepassioneerde toewijding aan goede doelen, prees de publicatie aan als een `passend monument aan Anne's fijne geest en de geest van degenen die voor vrede hebben gewerkt'. De toneelbewerking reduceerde het intelligente, veelgelaagde, scherpzinnige en ambivalente dagboek, waarin Anne worstelde met de moeilijkste vragen van het menselijk leven en van de joodse religie en geschiedenis, tot een simpele boodschap van universele verlossing, en Anne tot een opgewekte, wat naïeve tiener. Weg waren ook de boeiende scherpe portretten en zelfinzichten, haar vertwijfeling en angst voor de dood. De nazi's slaagden erin haar om het leven te brengen, maar niet haar boodschap van tolerantie en goede wil, zoals Ian Buruma in zijn essay The Afterlife of Anne Frank de portee van het toneelstuk omschreef. Anne werd het universele symbool van een slachtoffer, dat `ondanks alles' in het `goede in de mens' bleef geloven, en dat ingeschakeld werd om deze boodschap over haar (anonieme) graf heen uit te dragen. Het toneelstuk was een doorslaand succes, en werd, tot in Japan en het communistisch Oost Europa, over de hele wereld opgevoerd. Het aantal drukken en oplagen in Nederland schoot omhoog, vertalingen van het dagboek in tientallen talen, en film- en balletbewerkingen volgden. De Nederlandse première van het toneelstuk in 1956 werd bijgewoond door het koninklijk echtpaar. Anne werd een nationaal idool. De Nederlandse uitgever propageerde het boek als een `wereldboodschap'. Anne Frank, haar dagboek en het Achterhuis, dat sindsdien vele miljoenen bezoekers uit de hele wereld heeft getrokken, werden een industrie, verplichte schoolstof, een van de zaken `waar een klein land groot in kan zijn'. De sentimentele visie van het dagboek sloeg aan. `Is het niet de triomf van [...] dit oorlogsboek, tragisch als geen ander, dat wie het leest niet in de eerste plaats terneergeslagen wordt door de gemeenheid van de vijand, maar zich opgetogen voelt door deze blik in een moedige, alle neerdrukkende ellende en slechtheid met vertrouwen bevechtende meisjesziel', aldus Jeanne van Schaik-Willing in een recensie, geciteerd te midden van soortgelijke uitlatingen van Nederlandse en buitenlandse auteurs op de flap van de dertigste druk in 1960. In november van dat jaar veroorzaakte de psycholoog en overlevende van een nazi-concentratiekamp, Bruno Bettelheim, dan ook een schandaal met zijn artikel `The Ignored Lesson of Anne Frank' in Harper's Magazine. Net als Hannah Arendt en enkele andere intellectuelen probeerde hij het raadsel van de vermeende joodse passiviteit te onderzoeken. Volgens Bettelheim had de familie Frank, als gevolg van de weigering de nazi-barbarij in haar volle omvang en betekenis onder ogen te zien, ook toen ze sinds 1942 op de hoogte was van de massale vergassing van joden in de Duitse kampen, een verkeerde overlevingsstrategie gekozen. Zich met de hele familie op te sluiten in een huis zonder vluchtmogelijkheid, zich in een valse veiligheid te wanen, de kinderen Latijn en kunstgeschiedenis te onderwijzen in plaats van vaardigheden die overleving kansrijker zouden maken, was immers kortzichtig. Bettelheim had meer waardering voor het gedrag van de ouders van Marga Minco. Zij gaven de jonge Marga tijdens de inval in het huis de kans om te vluchten. Om het verhaal na de oorlog op te kunnen schrijven. En om na de oorlog schrijfster te worden. (Bettelheims artikel verscheen later in zijn bundel Surviving and Other Essays Vintage Books, 1980.) Bettelheims kritische blik heeft de idolatrie – de verheffing van Anne Frank tot de status van een seculiere heilige, een symbool van universeel slachtoffer met een opbeurende, bevrijdende boodschap – niet kunnen aantasten. Al naar gelang de tijdgeest en de hype van de dag, schakelden velen het symbool van Anne, met uit haar dagboek selectief gedestilleerde brokjes, in als een instrument in dienst van menige ideologische strijd. Niet alleen in dienst van de – liefst zo ongedifferentieerd mogelijke – bestrijding van vooroordelen, maar ook van het onrecht in het algemeen, van de vredesstrijd, de strijd tegen de atoombom, tegen het militarisme, de strijd tegen (niet alleen extreem) rechts, van de bevrijding van uiteenlopende groepen van onderdrukten der aarde. In 1986 heeft het RIOD een wetenschappelijke uitgave van Anne's dagboeken gepubliceerd, met de diverse versies die ze zelf geschreven had en de resultaten van uitgebreid onderzoek, om elke (vooral uit extreem rechtse hoek telkens opduikende) twijfel over de authenticiteit te ontzenuwen. Op basis van deze uitgave heeft de eigenaar van de auteursrechten, het Anne Frank-fonds te Basel, in 1991 een nieuwe publiekseditie van Het Achterhuis op de markt gebracht. In de publiciteit werd de aandacht vooral gevestigd op de voordien weggelaten intieme passages. De herziene publieksuitgave stelde overigens de auteursrechten van het boek, die anders binnenkort zouden gaan vervallen, voor decennia veilig. Anne Frank is vermoedelijk – na het kindeke Jezus – het meest postuum geëxploiteerd joodse kind geweest. Zij en h aar dagboeken hadden meer respect verdiend. http://nrcboeken.vorige.nrc.nl/recensie/anne-frank-het-achterhuis-dagboekbrieven-1947 Recensie 2 Hierbij heb ik een recensie van de guardian gevonden omdat er maar één geldige recensie te vinden is in NRC. Anne Frank as you all may well know was a Jewish teenager in World War Two and wrote a diary about her time in hiding. Throughout it, it talks about what it was like to be a Jew in the war and to constantly be in fear while in hiding. It also talks about how she changed as a person while going through the two years of living there without going outside once. I picked up this book expecting it to describe her fear and how she hates the war and desperately wants it to end, but was pleasantly surprised when I found it to be quite different. At the beginning of her diary it talks about her family, friends and her everyday life and she seems quite unaware of the danger that could attack her and her family at any minute. Her openness and honesty immediately captivated me and made her relatable and likeable. While you're delving through her deepest thoughts you find yourself asking questions about who you really are and what you think about things. However nearer to the middle and the end, I found her writing more and more about her observations of others as well so you can get a good insight as to what everything is really like. I found near the end though instead of being afraid, which she was at times, she was more worrying about how to make herself a better person. Throughout the whole book there's always a bit of writing in almost every entry about after the war and what she would like to do. When you're put into her shoes I felt heart-broken by the fact she thought she was going to live and she had it all planned out but instead she was heartlessly slaughtered. I conclude this book really left me wishing to know Anne Frank and I was aching with sadness for her fate when her diary ended on August the 1st. It brought a new perspective on the war and all that she wrote about and I dearly wish I could have helped her to live. I highly recommend it to anyone who is willing to look at the honest works of a glorious author and to whoever wishes to remember Anne Frank as if they were a dear friend. http://www.theguardian.com/childrens-books-site/2014/aug/15/review-diary-of-a-young-girl-anne-frank Boekverslag Flaptekst Anne Frank hield van 12 juni 1942 tot 1 augustus 1944 een dagboek bij. Ze schreef haar brieven alleen voor zichzelf, tot ze in de lente van 1944 op de radio de minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen in ballingschap, Bolkestein, hoorde spreken. Hij zei dat na de oorlog alle getuigenissen van het lijden van het Nederlandse volk onder de Duitse bezetting verzameld en openbaar moesten worden gemaakt. Als voorbeeld noemde hij onder meer dagboeken. Onder de indruk van deze redevoering besloot Anne Frank na de oorlog een boek te publiceren. Haar dagboek zou daarvoor als basis dienen. In maart 1945 stierf Anne Frank op vijftienjarige leeftijd in het concentratiekamp Bergen-Belsen. De enige overlevende van de familie, Otto Frank, zorgde ervoor dat het dagboek van zijn dochter toch gepubliceerd werd. In 1947 verscheen Het Achterhuis. Het is sindsdien een van de meest gelezen boeken ter wereld. Het is in meer dan dertig landen verschenen en er zijn meer dan zestien miljoen exemplaren van verkocht. Eerste zin Ik zal hoop ik aan jou alles kunnen toevertrouwen, zoals ik het nog aan niemand gekund heb, en ik hoop dat je een grote steun voor me zult zijn. Samenvatting Na enkele uitleg in het voorwoord over hoe het boek Het Achterhuis tot stand is gekomen, lees je de eerste entree en zin van Anne zelf: ze begint met schrijven in haar dagboek op haar verjaardag, want ze heeft hem toen gekregen. Anne begint met het schrijven van brieven aan Kitty, zo noemt ze haar dagboek. De eerste bladzijden gaan over het leven op school, vriendinnen en jongens. Al vrij snel, namelijk op 8 juli 1942, lees je over het begin van het onderduiken van de familie Frank. Anne beschrijft hoe de voorbereidingen worden getroffen, waar ze schuilen, wie de familie helpt en hoe hun nieuwe onderkomen wordt ingericht. Een paar dagen later voegt de familie Van Daan zich bij hen. Hierna schrijft Anne voornamelijk over de ergernissen die zij heeft wat betreft de mensen in huis: moeder en Margot begrijpen haar niet, Peter is erg lui en mevrouw Van Daan zeurt enorm over Anne’s opvoeding. In sommige passages is al te lezen hoe angstig Anne eigenlijk is, want ze moeten altijd stil zijn en de bel roept veel schrik op. In november komt mijnheer Dussel bij hen schuilen, hierdoor deelt Anne nu met hem een kamer in plaats van met Margot. Het wordt al snel duidelijk dat Anne niet met hem op kan schieten. Mijnheer Dussel houdt zich ook niet goed aan de regels die zijn opgesteld in het Achterhuis, dit leidt tot vele irritaties. Nadat de laatste onderduiker zich bij hun groep heeft aangesloten, beschrijft Anne de vele conflicten in het Achterhuis. Niemand kan echt goed met elkaar opschieten, ook niet personen binnen één familie. Anne is hiervan vaak de dupe, blijkt uit haar dagboekbrieven, aangezien zij niets goed kan doen in de ogen van andere mensen. Alleen haar vader komt nog wel eens voor haar op. Omdat Anne niet naar buiten mag en niet bepaald goed kan opschieten met haar gezelschap in het Achterhuis, stort zij zich op haar leren. Hierbij gaat het om Engels, steno, geschiedenis en meer. Dit blijft zij gedurende haar gehele verblijf in het Achterhuis doen. Naast deze alledaagse gebeurtenissen, beschrijft Anne hoe het er met de oorlog voor staat en wat zij ervan meekrijgen als onderduikers. Dat niet alleen, er worden ook meerdere inbraken en bombardementen beschreven, met de angst die hierbij komt kijken. Anne schrijft ook regelmatig over hoe goed ze het eigenlijk hebben als onderduikers tegenover de Joden die wel zijn opgepakt en afgevoerd naar concentratiekampen. Doordat Anne in een oorlog leeft en schuilen moet, is ze gedwongen om snel op te groeien. Halverwege het boek blijkt dan ook dat ze in de puberteit terecht is gekomen. Er is namelijk een omslag: de conflicten in het Achterhuis, zowel die van anderen als die van haarzelf, worden meer op de achtergrond en in een nieuwe licht geplaatst. Anne begint lichamelijke en psychische veranderingen te ondergaan. Zo voelt zij zich ook ineens aangetrokken tot Peter, die twee jaar ouder is dan zij. Ze zoekt veel toenaderingen en droomt over hem. Wanneer hij de genegenheid eindelijk met haar deelt, vindt zij dit erg prettig. Echter, na een tijdje ontdekt ze dat het toch niet helemaal juist is. In dezelfde periode wordt duidelijk dat Anne beter met haar zus Margot op kan schieten, ze communiceren meer, maar delen nog steeds geen diepste geheimen met elkaar. Ook de band met haar vader veranderd, want zij heeft nu het idee dat hij haar juist niet begrijpt. De band met de overige onderduikers blijft voornamelijk hetzelfde, het wordt enkel minder beschreven als voorheen. Over de helpers worden gebeurtenissen beschreven in het dagboek die Anne wat aan gaan wat betreft ziekte e.d. omwille het feit dat zij dan niet langs kunnen komen, maar er wordt niet diep op deze personen in gegaan. Anne’s dagboek eindigt met inzichten over zichzelf, die ze overigens door de gehele twee jaar beschreef. Drie dagen na haar laatste brief, dus op 4 augustus, worden de onderduikers opgepakt en afgevoerd naar concentratiekampen. Anne en Margot overlijden twee maanden voor de bevrijding aan tyfus. Otto Frank is de enige die de oorlog overleeft. Personages Familie van Daan Mijnheer van Daan is de vader van Peter. Hij wordt niet echt opgemerkt door Anne, ze vindt hem dan ook stil en sloom. Ze kan het niet goed met hem vinden. Hij speelt geen belangrijke rol in het boek. Mevrouw van Daan is de moeder van Peter. Anne heeft absoluut geen goede band met haar, want Anne vindt dat zij zich enorm aanstelt. Ze is dan ook degene die het meest ruzie heeft met iedereen in het huis. Mevrouw van Daan flirt met mijnheer Dussel waar iedereen bij is. Peter van Daan is de zoon van mijnheer en mevrouw van Daan. Peter is twee jaar ouder dan Anne. In het begin kan Anne hem niet uitstaan, maar zodra zij in de puberteit komt, heeft ze meer aandacht voor hem. Ze wordt zelfs verliefd op hem. Zodra hij meer genegenheid naar haar toe gaat tonen, is ze eerst verheugd om zich vervolgens te realiseren dat het niet gepast is. Dussel Albert Dussel is een tandarts die zich later bij de beider families in het Achterhuis voegt. Hij deelt een kamer met Anne, maar Anne heeft een hekel aan hem: ze vindt hem maar bazig en arrogant. Omgekeerd geldt hetzelfde. Hij houdt zich niet aan de regels in het huis. De helpers Victor Kugler, Johannes Kleiman, Bep Voskuijl en Miep en Jan Gies zijn de 5 personen die de onderduikers helpen van buitenaf. Zij werken allemaal op het kantoor van Opekta, het bedrijf van Otto Frank. Zij zorgen voor eten, boeken, nieuws en andere zaken uit de buitenwereld. Ze worden als een aangename afwisseling in gezelschap beschouwd en daarbij zijn de onderduikers hen erg dankbaar. Ieder heeft ook z’n eigen leven dat oppervlakkig door Anne wordt beschreven. De eerste twee worden opgepakt bij de arrestatie van de acht onderduikers. Familie Frank De vader van Anne, Otto Frank, wordt eerst als steun door Anne gezien. Hij is de enige die haar nog wel eens wil verdedigen en helpen. Wanneer Anne ouder wordt, heeft ze het gevoel dat hij haar minder goed begrijpt. Ze vindt zijn aandacht ook minder fijn worden. In haar dagboekbrieven noemt ze hem Pim. De moeder van Anne, Edith Frank, wordt niet als moeder gezien door Anne, hoewel wel zo genoemd. Anne geeft aan dat ze geen moeder heeft, dat ze haar eigen moeder moet zijn. Ze houdt dan ook niet van Edith en heeft hier geen verdriet om. Anne heeft vaak ruzie met haar moeder, omdat ze haar moeder niet begrijpt. Dit wordt niet beter naarmate de twee jaar verstrijkt. De zus van Anne, Margot Frank, is twee jaar ouder dan Anne. Allereerst kunnen zij totaal niet met elkaar opschieten. Anne ziet haar eerst ook als tegenpool, net zoals haar moeder. Wanneer zij eenmaal in de puberteit terecht komt, trekt Anne meer naar Margot toe. Ze praten zelfs meer met elkaar, maar ze worden nooit beste vriendinnen. Anne Annelies Marie Frank is het hoofdpersonage in het boek. De dagboekbrieven zijn vanuit haar geschreven. Ze krijgt haar dagboek op haar 13e verjaardag. Niet lang daarna moet de familie gaan schuilen. Anne beschrijft de gebeurtenissen in het Achterhuis, hierbij gaat het voornamelijk om irritaties en ruzies. Ze beschrijft hoe haar relaties met de andere onderduikers zijn. Hieruit blijkt dat ze slecht over Anne denken: over hoe slecht ze is opgevoed en onbescheiden ze is. Alleen haar vader is hier soms anders in. Halverwege het boek komt er een omslag in de gedachten van Anne, dit wordt duidelijk in de volgende passage: ‘Ik heb de laatste tijd helemaal geen zin in het opschrijven van de gebeurtenissen hier. Veel meer gaan me m’n eigen belangen van het hart.’ Ze komt in de puberteit en bovendien is zij gedwongen om snel volwassen te worden. Ze geeft zelf aan veranderd te zijn, hierin geeft ze zelf ook voorbeelden. Zo kijkt ze anders naar situaties, zoals verschillende ruzies en eerder dagboekentrees. De relaties met sommige onderduikers worden verschillend. Ze gaat haar vader minder waarderen, terwijl ze Margot en Peter juist hoger in het vaandel zet. Vooral met Peter bouwt ze een hechte relatie op, die ze daarna weer probeert af te houden vlak voordat ze worden gearresteerd. In de tijd dat Anne in het Achterhuis verblijft, is ze niet alleen met de relaties van de onderduikers onderling bezig. Ze heeft haar eigen dromen, zoals het worden van schrijfster en journaliste, niet opgegeven. Daarbij blijft ze ook leren, zoals algebra, geschiedenis, Engels en meer. Dit doet zij met veel plezier, bovendien geeft het enige bezigheid. Thematiek WO II: Jodenvervolging Anne Frank moet samen met haar familie en kennissen onderduiken omdat de joden vervolgd worden. Om deze reden is het boek van de dagboekbrieven van Anne gepubliceerd, omdat er een oproep van de minister van Cultuur, Onderwijs en Wetenschap was om de documenten na de oorlog te publiceren. Zo kunnen mensen lezen over de gebeurtenissen in die tijd rondom de Jodenvervolging. Anne deelt vooral haar gedachten en haar gevoelens, maar er wordt ook veel informatie over de oorlog gegeven. Ze deelt hoe het ervoor staat met de rechten en plichten voor joden, maar ze heeft hierover ook haar mening. Motieven Angst Anne en de rest van de onderduikers leven in constante angst in het Achterhuis. De medewerkers, op de helpers na, mogen hen niet horen tijdens het werk. Ook de buitenwereld mag niet op de hoogte zijn van hun aanwezigheid in het Achterhuis. Bij ieder geluid zijn de onderduikers bang en treffen zij voorbereidingen om zo stil mogelijk te zijn. Ze hebben dan ook bepaalde regels in huis over het water laten stromen, fluisteren, ramen open en dergelijke. Alles om te voorkomen dat ze worden ontdekt. Vertrouwen Anne schrijft in haar dagboek (Kitty) omdat zij niemand anders haar gedachten en gevoelens durft toe te vertrouwen. Ook haar vader en later Peter niet. Gezien de onderwerpen in haar dagboekbrieven, blijkt dat ze wel vertrouwen heeft in het schrijven van een geheim dagboek dat enkel voor zichzelf is. Anne besluit wel om de dagboekbrieven te gebruiken voor een boek als zij op de radio hoort dat oorlogsdocumenten worden verzameld, maar toch blijft zij in vol vertrouwen doorschrijven. Verlangen naar vrijheid / vrijheidsdrang Anne heeft ruim twee jaar opgesloten gezeten in het Achterhuis. Ze heeft in deze periode geen buitenlucht gezien, maar ook heeft ze amper rechten in de oorlog. Anne verlangt niet alleen naar de buitenwereld, maar ook naar school en andere activiteiten waaraan zij nu niet kan deelnemen. Dit verlangen wordt gedeeld door de medeschuilers en hierdoor lopen de irritaties soms hoog op. Puberteit Anne is 12 wanneer ze moet onderduiken. Er gaan twee jaar over de dagboekbrieven heen waarin ook de puberteit een intrede doet, zowel psychisch als lichamelijk. Anne is zich hier van bewust en beschrijft de gebeurtenissen rondom dit onderwerp uitgebreid.
Trivia1 2 3 Titelverklaring ‘Het Achterhuis’ is de titel die Anne Frank zelf heeft bedacht voor haar boek dat ze wilde publiceren zodra de oorlog voorbij zou zijn. De reden hiervoor is dat zij in het achterhuis van haar vaders, Otto Frank, kantoor waren onderdoken. De dagboeken gaan dan ook over de dagelijkse gebeurtenissen in de schuilplaats van de familie Frank en anderen. De passage die hierover gaat in Anne’s dagboek, is als volgt: ‘Gisteravond sprak minister Bolkestein voor de Oranjezender erover dat er na de oorlog een inzameling van dagboeken en brieven van deze oorlog zou worden gehouden. Natuurlijk stormden ze allemaal meteen op mijn dagboek af. Stel je eens voor hoe interessant het zou zijn als ik een roman van het Achterhuis uit zou geven.’ Structuur & perspectief Het boek ‘Het Achterhuis’ bestaat uit de dagboekbrieven die Anne Frank heeft geschreven tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hierdoor bestaan er geen echte hoofdstukken of delen in het boek. Iedere entree is voorzien van een datum, aanhef aan Kitty en afsluiting van Anne Frank. De brieven zijn achter elkaar geplaatst in het boek. De toevoegingen van het herschrijven van het dagboek toen Anne hoorde dat er een publicatie na de oorlog zou plaatsvinden, staan weergeven met datum en zijn schuingedrukt zonder aanhef of afsluiting. In het midden van het boek staan enkele bladzijden vol met foto’s. De dagboekbrieven zijn geschreven in de ik-persoon. Immers: Anne schrijft er zelf in. Soms noemt ze haar naam ook wel eens in derde persoon, voornamelijk als het gaat om situaties waarbij meerdere mensen in het Achterhuis worden betrokken. Doordat het Anne’s woorden zijn, krijg je alleen mee wat haar gevoelens en gedachten zijn. Uiteraard worden er ook vele gebeurtenissen beschreven waarin de andere personen die schuilen worden genoemd, maar de situaties zijn allemaal beschreven vanuit Anne’s perspectief. Hierdoor heb je geen idee van hoe en wat de anderen denken en voelen. Decor ‘Het Achterhuis’ speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog, van 12 juni 1942 tot 1 augustus 1944. Aangezien het verhaal van Anne Frank echt is gebeurd en door haar is opgeschreven, komt de angst voor de Jodenvervolging naar voren. Dit was een actueel thema in die tijd en Anne zit ondergedoken om het feit dat zij Joods is. Hierdoor zou het onlogisch zijn wanneer het verhaal in een andere tijd wordt geplaatst, het zou niet meer overeen komen met de tijd en gebeurtenissen. Doordat het een dagboek is, wordt het verhaal in chronologische volgorde door Anne verteld. Dit geldt ook voor het decor, aangezien Anne Frank alle dagboekbrieven op enkele in het begin na in het Achterhuis in Amsterdam schrijft, waar zij samen met haar familie en kennissen is ondergedoken. De plek wordt uitvoerig door Anne omschreven in een van de eerste brieven die zij schrijft in het Achterhuis: waar welke ruimtes zijn en wie waar verblijft. Tevens hebben ze de woning zelf ingedeeld en versierd, zoals Anne in haar dagboek schrijft. Stijl Doordat de redactie van ‘Het Achterhuis’ het taalgebruik van Anne zoveel mogelijk wilde bewaren, wordt er gebruik gemaakt van oud Nederlands. Dit is bijvoorbeeld te herkennen aan de zinsopbouw (‘Pim gaf me zo ongeveer weer hoe ik de zaak moest aanpassen, maar vermaande me om liever tot de volgende dag te wachten, wegens mijn opgewondenheid’) en enkele woorden zoals ‘tamelijk’, ‘dan’ in plaats van ‘daarna’ en ‘dadelijk’. Tevens heeft maakte Anne wel gebruik van lange zinnen, gelukkig wel onderbroken met komma’s en punt komma’s: ‘Ik damp van woede en ik mag het niet tonen, ik zou willen stampvoeten, schreeuwen, moeder eens hard door elkaar schudden, huilen en weet ik wat nog meer om de nare woorden, de spottende blikken, de beschuldigingen die als pijlen uit een scherp gespannen boog mij elke dag opnieuw treffen en die zo moeilijk uit mijn lichaam te trekken zijn.’ In het boek worden vrijwel geen dialogen weergeven, enkel wanneer Anne een gesprek, discussie of ruzie rechtstreeks wil weergeven. Dit is logisch, gezien het feit dat het een dagboek is. In de oorspronkelijke versie van het boek zijn vooral germanismen gecorrigeerd, maar deze zijn weer toegevoegd in de huidige druk (op de woorden na waarvan de redactie dacht dat de lezer ze niet zou begrijpen). In dit boek is Anne haar tekst aangepast aan de huidige spelling, maar ook de fouten rondom voorzetsels, lidwoorden en voornaamwoorden zijn verbeterd. Dit staat achterin het boek vermeld. Slotzin Ach, ik zou wel willen luisteren, maar het gaat niet, als ik stil en ernstig ben, denkt iedereen dat het een nieuwe komedie is, en dan moet ik me wel met een grapje eruit redden, nog niet eens over m’n eigen familie gesproken, die beslist denkt dat ik zien ben, me hoofdpijnpillen en kalmeertabletten laat slikken, m’n hals en voorhoofd voelt of ik koorts heb, naar m’n ontlasting vraagt en m’n slechte bui bekritiseert, dat houd ik niet vol, als er zo op me gelet wordt, dan word ik eerst snibbig, dan verdrietig en ten slotte draait ik m’n hart weer om, draait het slechte naar buiten, het goede naar binnen en zoek aldoor naar een middel om te worden, zoals ik zo erg graag zou willen zijn en zoals ik zou kunnen zijn, als… er geen andere mensen in de wereld zouden wonen. Beoordeling Voordat ik aan het boek begon, wist ik al het een en ander over het verhaal van Anne Frank. Ik heb het dan over het feitelijke gebeuren rondom haar onderduiken. Ook had ik de plek al gezien waar zij ondergedoken zat, waardoor ik een goed beeld kon vormen tijdens het verhaal. De emotionele lading en de precieze gebeurtenissen die plaatsvinden in het Achterhuis wist ik echter nog niets van, dus ik vond het erg interessant en integrerend om te lezen. Daarbij maakt het verhaal ook veel gedachten en emoties bij mezelf los, want het onderwerp is natuurlijk gevoelig. Ik kan er bijvoorbeeld niet over uit hoe het kan dat mensen op zo’n manier worden behandeld. Ook kan ik me goed in Anne inleven. Niet qua tijd of omgeving, maar wel hoe het moet zijn als je twee jaar met dezelfde mensen zit opgesloten in een relatief kleine ruimte. Dat niet alleen, ook de manier waarop zij beter alles op kan schrijven dan zich kan uiten in spraak bijvoorbeeld. Het ouderwetse taalgebruik is soms lastig om te lezen, maar het heeft zo ook zijn magie. Hierdoor en door het heftige onderwerp duurt het wel lang voordat je door het boek heen bent, maar aandachtig lezen is ook niet erg voor een keer. http://www.scholieren.com/boek/272/het-achterhuis/zekerwetengoed |